Waarom is communicatie zo belangrijk op het werk? De Introvert vs de extravert.
Zij die spreken, krijgen vaak de wind van voor ... zij die te weinig spreken, zijn niet altijd de engeltjes ;)!
Deze titel was de laatste zin waarmee ik vandaag een mail afsloot gericht aan een leerkracht van mijn oudste dochter. Mijn puberende, pittige maar warmhartige dochter die in tegenstelling tot mezelf op haar leeftijd wél verbaal het voortouw durft te nemen en een zeer hoog rechtvaardigheidsgevoel heeft en dat leverde haar vorige week een 'strafstudie' op. Ze had zich opgeofferd om te vermijden dat de hele klas werd gestraft, en gaat morgen op de blaren zitten van een ander paar gebrande billen.
Als ouder zijn we waakzamer voor de worstelingen die we zelf hebben gevoerd bij onze kinderen. Dus ik ben best ergens trots op dat 'Jeanne 'd Arc' gehalte van mijn oudste en aan de communicatiestijl daar werken we duchtig ;) aan. Zij hoort dus vandaag eerder bij het eerste soort - zij die de wind van voor krijgen - ik op haar leeftijd en nog vele jaren nadien, eerder bij de laatste.
Als ik terugdenk aan mijn eigen ervaring als werknemer dan heb ik vast en zeker momenten laten schieten omdat ik te weinig écht durfde opstaan om mijn waarheid te spreken. In mijn geval werd dit vaak aangestuurd door het feit dat mijn brein in élk verhaal of élk standpunt wel een mogelijkheid ziet en in eerste instantie snel enthousiast ben. Als alles na wat beraadslaging met mezelf of anderen in het hele perspectief werd gezet, moest ik mijn mening geregeld bijschaven en dan durfde mijn pleasegehalte wel eens een stokje voor de deur te steken om de ware en vaak terechte criticus bij te staan.
Het grappige is dat ik de valkuil van de criticus vaak bij mijn dochter herken. Vanuit een opgebouwde onmacht ("ik zal het maar weer zeggen") is de 'vorm' waarin de strijd gevoerd wordt, net datgene waar anderen over struikelen. Op die manier missen ze de impact die ze hadden kunnen bereiken. Anderen gaan eerder òf in weerstand òf in een lichte freeze toestand in plaats van mee de battle-field te betreden en samen het nieuwe idee te verdedigen ... dus de vorm vergroot de frustratie en ook wel het eenzame gevoel en dat is jammer.
Daarnaast herken ik dan vanuit mijn eigen ervaring de valkuil van de "ik-laat-het-hier-maar-even-gebeuren" bijzitter, waar de kritische bedenkingen achteraf ontstaan en te weinig ballen in de strijd werden gegooid op het moment dat het nodig was. Het lastige was dat mijn intuïtie wel iets 'voelde' in die momenten, maar ik die intuïtie te weinig kon staven met 'naar mijn oordeel' goeie, stevige gegronde argumenten die de rationele, mondige tegenstander zo makkelijk uit zijn hoed kon toveren. Effect? Eveneens te weinig impact.
Dit is ergens de ironie ... in het verschil zit een gemeenschappelijke deler namelijk verlies aan impact. Hoe de uitersten met elkaar verbonden zijn, zonder dat ze het zien!
Wanneer ik vandaag teambuildingen begeleid, waar het nu net gaat over de verscheidenheid in kaart brengen en daarin onderzoeken in wat er nodig is om de brug naar elkaar te verstevigen, ontdekken we vrij snel wie waar zit. Ik zie het als mijn verantwoordelijkheid om diegene die toen aan de andere kant stonden van mijzelf te erkennen in hun frustratie, in hun eenzaamheid en hen dus wat wind mee te geven. Zij die te weinig naar buiten komen, wil ik aanmoedigen om wat moed te verzamelen om de collega's aan de overkant eens te ontlasten en zichzelf ook meer op de kaart te zetten.
We hebben élk uitgangspunt nodig om samen de beste beslissing te kunnen nemen!
Laten we samen het duivelse vuur van sommige engelen wat blussen en de vleugels van de verstopte duiveltjes wat korter knippen ;)!
Merel
Deel met je vrienden:
Frustraties op het werk? Gebruik ze als drijfveer!
Frustratie als raadgever om te veranderen wat ik zo graag veranderd zie! Ik heb al gemerkt dat ik de behoefte voel om in mijn pen te kruipen als een bepaalde frustratie al enkele dagen woedt in mij. Via een inspirerend netwerkevent deze week (netwerkers.be een aanrader voor ‘voelende’ ondernemers!) werd er mij gespiegeld dat ik mogelijks een ‘manifestor generator’ ben. Nieuwsgierig zoals ik ben (alles wat me meer over mezelf kan vertellen zonder echt te gaan labellen, boeit me!) ga ik ten rade bij Dr. Google. Één van de eerste dingen wat ik daar lees, is dat ‘frustratie’ mijn motor aan beweging is. Leve dus mijn grommel-gehalte! In het kader van ‘durf te openen’ deel ik ze met jou!
Scheiden doet pijn ... lijden is een optie.
We maken als ouder soms keuzes die een enorme impact hebben op het welzijn van onze kinderen, scheiden is daar één van. Wat doe je dan met je schuldgevoel? Soms uiteraard gewoon eens laten zijn, want in het schuldbesef zit een vorm van nederigheid en in nederigheid zit een pak aanvaarding ... MAAR dat schuldgevoel mag de regie niet overnemen. Een kunst is de dialoog ten allertijde openhouden mét je kinderen. Wat gebroken is, blijft zichtbaar maar kàn je wel lijmen onderweg.
Moeder Kwetsbaarheid!
Enkele dagen voor mijn moeder haar naar voren geschoven scan op ‘den berg der zuchten’ (zo noemen we al vele jaren Gasthuisberg) moest gaan halen, bracht ik nog eens na lange tijd een bezoekje aan mijn vaste coach/opener. Een goeie coach laat (naar mijn mening) geregeld eens naar en in zichzelf kijken om eigen belemmeringen of patronen naar de oppervlakte te brengen. Durf te openen in de praktijk voor mezelf. Ironisch gezien is deze coach gevestigd net naast die ‘berg der zuchten’, dus het was op zijn minst symbolisch en op zich een uitgelezen kans voor een goeie mentale voorbereiding die ook rekening hield met de mogelijkheid van ‘slecht’ nieuws.
Burn-out vs vreemdgaan!
Burn-out is net zoals vreemdgaan - er ligt altijd een verantwoordelijkheid bij beide partijen! Als we kijken naar de verantwoordelijkheid van de werkgever dan is dit naar mijn mening investeren in het kweken van ‘kwetsbare leiders’ en het creëren van een open, veilige communicatiecultuur. Voor de werknemer betekent dit: werk aan kwetsbaarheden, vindt de moed om dat wat je op de werkplek heeft getriggerd te benoemen en draag bij tot de verandering waar dit kan … en als er geen verandering mogelijk is, neem dan voor jezelf een constructieve beslissing.
Toets de verhalen in je hoofd af als team voor een betere samenwerking!
Brené Brown, die al veel over kwetsbaarheid heeft geschreven, leert ons dat ons brein vaak aan de haal gaat met de realiteit. We interpreteren gedrag van anderen vanuit onze eigen leefwereld en gaan te snel geloven dat onze interpretatie dan waarheid is. Pas als we dit aftoetsten aan de realiteit, kunnen we onze gedachten in het juiste perspectief plaatsen. Wat ik met serieuzeneuzen vooral wil stimuleren is dat mensen vaker durven openen daar waar het spannend voelt, omdat het resultaat keer op keer … méér verbinding, méér begrip en méér inzicht oplevert.
