Moeder Kwetsbaarheid!
Mijn nest heet ‘kwetsbaarheid’ en dat doet leven!
Enkele dagen voor mijn moeder haar naar voren geschoven scan op ‘den berg der zuchten’ (zo noemen we al vele jaren Gasthuisberg) moest gaan halen, bracht ik nog eens na lange tijd een bezoekje aan mijn vaste coach/opener. Een goeie coach laat (naar mijn mening) geregeld eens naar en in zichzelf kijken om eigen belemmeringen of patronen naar de oppervlakte te brengen. Durf te openen in de praktijk voor mezelf.
Ironisch gezien is deze coach gevestigd net naast die ‘berg der zuchten’, dus het was op zijn minst symbolisch en op zich een uitgelezen kans voor een goeie mentale voorbereiding die ook rekening hield met de mogelijkheid van ‘slecht’ nieuws.
Ik was er binnengewandeld met de gedachte: “ik wil met Annelies eens dieper ingaan op wat me tegenhoudt om me vol in het marketing en sales stuk van het ondernemen te smijten”. Ik ervaarde namelijk dat er iets zat wat me voelbaar afremt, waardoor ik onvoldoende snelheid neem en me frustreer in de traagheid van de vooruitgang. Al snel kwamen we tijdens die sessie bij het thema ‘moeder’.
Annelies vergeleek Marketing en Sales met ‘het naar buiten komen’ als het ware de ‘geboorte’ van je product/dienst kenbaar maken. Dus praatten we over mijn geboorte en hoe mijn systeem die ‘begin’-ervaring heeft opgeslagen.
Korte schets: Ik was een dwarsligger (daar maken we geregeld binnen het gezin grapjes over natuurlijk ;)) dus een natuurlijke geboorte zat er voor mij niet in en die geboorte was in die tijd (45 jaar terug) toch wel ééntje met veel risico’s voor ons allebei. Mijn moeder moest in allerijl vervoerd worden naar een ander ziekenhuis (zonder enige communicatie, uitleg, kadering … onvoorstelbaar!) die wél al een keizersnede kon uitvoeren, het was erop of eronder!
‘Naar buiten komen’ is dus in mijn systeem onlosmakelijk verbonden met: ‘pas op dat is een risico op leven en dood’! Ook al gaan - ook nog soms voor mij - sommige van deze linken soms mijn brein of geloofwaardigheid te boven, toch ‘voelde’ ik dat dit inderdaad de knoop was.
De sessie bracht me gevoelsmatig heel dicht bij mijn moeder, de geboorte is een ervaring die we beiden intens samen hebben beleefd. Iets wat we, tot voor kort onbesproken, hebben gedeeld en wat ervoor heeft gezorgd dat bij het doorknippen van de navelstreng er iets anders kwam wat ons op een aparte manier heeft verbonden.
Dat die ‘berg der zuchten’ het thema ‘leven en dood’ weer eens met een smak op ons bordje heeft gelegd!
Want enkele dagen later, kregen we inderdaad slecht nieuws. De kanker die mijn moeder de afgelopen twee jaar intens en moedig heeft aangepakt, is terug.
Maar wat er dan in die onmacht, in die onzekerheid, dat verdriet en de angst keer op keer gebeurt in ons gezin … dat is de kern die mijn veerkracht én mijn eigen kwetsbaarheid heeft gevormd. In de broer en zussen whatsappgroep deelden we alvast onze eerste teleurstelling en een groot ‘verdorie-toch’ gehalte onder mekaar zodat onze ouders dit rotte nieuws even met hun tweetjes konden verwerken. De dag nadien voelden we allemaal de behoefte om samen te komen. Want … gedeelde smart is halve smart!
Wat er daar dan gebeurt, is voor mij de wedstrijd van aanvaarding die gespeeld wordt tegen topsnelheid – we kunnen ons stilaan toch wel topatleten noemen en mijn beide ouders zijn de olympische fakkeldragers elk … met hun eigen speelstijl.
Hoe verloopt die wedstrijd van aanvaarding dan?
- binnenkomen en stevig knuffelen met een kort blètteke in elkaars armen
- de knuffel loslaten, oogcontact maken en eens goed luidop vloeken
- gaan zitten en het gesprek voeren, niets uit de weg gaan - gewoon puur, naakt vraag en antwoord
- en na die ventilatie hebben we bij ons altijd een vreemde afwijking: we schijnen met de lamp van ironie (of moet ik zeggen zwartgallige humor) op de miserie van dat moment
- we sluiten af met opnieuw een knuffel en de bemoedigende woorden dat we dit opnieuw weer samen gaan aanpakken.
Mijn lief is altijd gechoqueerd als we bij stap 4 komen, maar daar gebeurt het heel vaak. De zwaarte maakt plaats voor lichtheid en de eerste aanvaarding ontstaat. We weten dat we dit niet kunnen veranderen, het enige wat we ‘hebben’ is elkaar, de kracht (vinden) om ermee om te gaan, de ruimte om te kunnen ondersteunen en helpen waar kan, de emoties die zich tonen proberen te laten zijn en … tijd … want dat krijgen we gelukkig nog.
Ik kwam enigszins met verdriet geladen, schouders hangend en wat moedeloos de samenkomst binnen en ik ging oprecht gevoed, geïnspireerd, verlicht en gesterkt weer buiten. Wetende dat de zwaarste last bij mijn ouders ligt, maar enigszins gerustgesteld dat ze geoefende kwetsbare leiders van hun leven zijn en dat ze een verdomd goed team zijn samen.
Dankbaar reed ik naar huis, naar een plek waar ik die veerkracht, die kracht van samen naartoe neem. Waar ook kwetsbaarheid de redding is van de relatie van vandaag. Als partner van een vrouw die geleidelijk aan weer boven water komt na een stevige, langdurige burn-out, die langs haar kant ook met een vader te maken krijgt die mantelzorg nodig zal hebben en waar we dus voor de nodige uitdagingen staan. Dit alles in een startende onderneming (wat zeer spannend is) die klaar is om gezien te worden en de wereld wil verroeren en openen met wat ikzelf heb mogen leren. Die de verwondering van verbinding en de pure naaktheid van het leven en zijn zelfhelende kracht daarvan wil verspreiden.
Ik: “Mama, mag ik openlijk delen over jouw ziekte want ja het gaat over kwetsbaarheid en die wil ik dan zelf ook kunnen delen natuurlijk?” Mama: “Tuurlijk meisje, ik vind dat mensen die kwetsbaar durven zijn, dat dat sterke mensen zijn! Het kan maar helpen, want gedeelde smart is …”
“Wat je vindt, mag je houden” gaat in dit kader niet op. In dit geval mag wat mijn moeder vindt, de wereld zien!
Deel met je vrienden:
Frustraties op het werk? Gebruik ze als drijfveer!
Frustratie als raadgever om te veranderen wat ik zo graag veranderd zie! Ik heb al gemerkt dat ik de behoefte voel om in mijn pen te kruipen als een bepaalde frustratie al enkele dagen woedt in mij. Via een inspirerend netwerkevent deze week (netwerkers.be een aanrader voor ‘voelende’ ondernemers!) werd er mij gespiegeld dat ik mogelijks een ‘manifestor generator’ ben. Nieuwsgierig zoals ik ben (alles wat me meer over mezelf kan vertellen zonder echt te gaan labellen, boeit me!) ga ik ten rade bij Dr. Google. Één van de eerste dingen wat ik daar lees, is dat ‘frustratie’ mijn motor aan beweging is. Leve dus mijn grommel-gehalte! In het kader van ‘durf te openen’ deel ik ze met jou!
Scheiden doet pijn ... lijden is een optie.
We maken als ouder soms keuzes die een enorme impact hebben op het welzijn van onze kinderen, scheiden is daar één van. Wat doe je dan met je schuldgevoel? Soms uiteraard gewoon eens laten zijn, want in het schuldbesef zit een vorm van nederigheid en in nederigheid zit een pak aanvaarding ... MAAR dat schuldgevoel mag de regie niet overnemen. Een kunst is de dialoog ten allertijde openhouden mét je kinderen. Wat gebroken is, blijft zichtbaar maar kàn je wel lijmen onderweg.
Burn-out vs vreemdgaan!
Burn-out is net zoals vreemdgaan - er ligt altijd een verantwoordelijkheid bij beide partijen! Als we kijken naar de verantwoordelijkheid van de werkgever dan is dit naar mijn mening investeren in het kweken van ‘kwetsbare leiders’ en het creëren van een open, veilige communicatiecultuur. Voor de werknemer betekent dit: werk aan kwetsbaarheden, vindt de moed om dat wat je op de werkplek heeft getriggerd te benoemen en draag bij tot de verandering waar dit kan … en als er geen verandering mogelijk is, neem dan voor jezelf een constructieve beslissing.
Toets de verhalen in je hoofd af als team voor een betere samenwerking!
Brené Brown, die al veel over kwetsbaarheid heeft geschreven, leert ons dat ons brein vaak aan de haal gaat met de realiteit. We interpreteren gedrag van anderen vanuit onze eigen leefwereld en gaan te snel geloven dat onze interpretatie dan waarheid is. Pas als we dit aftoetsten aan de realiteit, kunnen we onze gedachten in het juiste perspectief plaatsen. Wat ik met serieuzeneuzen vooral wil stimuleren is dat mensen vaker durven openen daar waar het spannend voelt, omdat het resultaat keer op keer … méér verbinding, méér begrip en méér inzicht oplevert.
Waarom is communicatie zo belangrijk op het werk? De Introvert vs de extravert.
Zij die spreken, krijgen vaak de wind van voor ... zij die te weinig spreken, zijn niet altijd de engeltjes ;)! Ik zie het als mijn verantwoordelijkheid om diegene die toen aan de andere kant stonden van mijzelf te erkennen in hun frustratie, in hun eenzaamheid en hen dus wat wind mee te geven. Zij die te weinig naar buiten komen, wil ik aanmoedigen om wat moed te verzamelen om de collega's aan de overkant eens te ontlasten en zichzelf ook meer op de kaart te zetten.
