Burn-out vs vreemdgaan!

Burn-out is net zoals vreemdgaan - er ligt altijd een verantwoordelijkheid bij beide partijen!

Wat velen denken maar te weinig wordt gezegd (naar mijn eigen voorbeeld).

Burn-out is niet énkel de verantwoordelijkheid van de werkgever of niet énkel van de uitvaller, het is àltijd een gedeelde verantwoordelijkheid.

Sommigen wijzen nog té categoriek alleen naar de werkgever, of anderen wijzen dan weer enkel naar de werknemers die uitvallen. De waarheid is dat het niet zo zwart-wit is, zoals het soms in de media verschijnt of zoals jammergenoeg sommige specialisten durven te poneren.

Als we kijken naar de verantwoordelijkheid van de werkgever dan is dit naar mijn mening investeren in het kweken van ‘kwetsbare leiders’ en het creëren van een open, veilige communicatiecultuur. Wanneer dit immers onvoldoende aanwezig is, voelen kwetsbare werknemers zich niet veilig genoeg. Je moet als werkgever de zwakke plekken van je mensen kennen, om ze net daar niet te raken zodat ze ten aller tijde kunnen blijven functioneren in tijden van onzekerheid, drukte, stress, chaos.

Laat me duidelijk stellen dat ik met ‘kwetsbare werknemers’ bedoel dat ze een bepaalde kwetsbaarheid hebben waardoor ze te lang in overlevingsmodus kruipen en het lichaam op een bepaald moment aan de handrem trekt. Die overlevingsmodus kan zich op verscheidene manieren zichtbaar maken en is voor mij sterk gelinkt aan de dominante drivers van iemand: té hard plezier willen doen, té perfect willen zijn/doen, té hard je best gaan doen, té sterk willen zijn, té veel tijdsdruk opleggen. Zoals je ziet gaat het vaak over de overtreffende trap bereiken van bepaald gedrag dat je uiteindelijk de nek omdoet.

Je leiders dit leren ‘opmerken’ en er empathisch & vruchtbaar mee leren omgaan is dé verantwoordelijkheid die je als werkgever hebt. Vergelijk het met ouderschap, het is de verantwoordelijkheid van élke ouder om de gevoeligheden van je kinderen niet groter te maken, doch ze te wapenen om er zélf veerkrachtig mee om te gaan.

Als een werkgever niet in eigen boezem kijkt en zich durft af te vragen, hoe het komt dat iemand uitvalt, dan neem je niet je volle verantwoordelijkheid. Dat is gewoon té gemakkelijk. Dat is hetzelfde wanneer je partner je bedriegt en je de schuld van dit gebeuren voor de volle 100% bij je partner legt. Dingen gebeuren NOOIT zomaar, enkel als je beiden bereid bent om in jezelf te kijken, kan eruit geleerd worden en kan je opnieuw de brug maken.

Als we dan kijken naar de werknemer zelf, dan ligt daar ook zéker een verantwoordelijkheid. De wijze waarop iemand in het leven staat en omgaat met omstandigheden is dé bepalende factor of iemand even de handdoek in de ring moet gooien of niet. Heel vaak liggen vastgeroeste patronen aan de basis en zijn er personen of situaties op het werk die aan oude wonden kietelen zodat ze weer pijn gaan doen … of beter nog: eindelijk pijn gaan doen! Zodat het individu deze niet langer kàn negeren om ze met aandacht te verzorgen om een lichter leven te kunnen leiden, of te leren luisteren naar emotie, naar stress, naar signalen van dat kostbaar lijf en deze leren omzetten naar iets constructiefs voor zichzelf.

Wat frustrerend en niet helpend is, dat de ‘schuld’ van de burn-out door sommigen nog helemaal in het bootje van de werkgever wordt geschoven, ook dàt is iets té makkelijk.  Als het brein gaat geloven dat het ‘logisch’ is dat iemand bezwijkt onder het gebrek aan organisatie, werkdruk, ego-cultuur, aan-of afwezigheid, ontbreken van erkenning, lastige individuen, financiële stress enz … dan wordt er weinig moed, durf en wilskracht wakker gemaakt bij het ‘lijdende’ individu om wat in zichzelf te veranderen.

“Pijn is onvermijdelijk, lijden is een optie!”

De kwetsbaarheid die je met je meedraagt, is niet gecreëerd door je werkgever. Die was er al voor je er begon dus je doet jezelf geen cadeau door anders te geloven. Werk aan die kwetsbaarheden in de tijd dat je de rust neemt, vind de moed om dat wat je op de werkplek heeft getriggerd te benoemen en draag bij tot de verandering waar dit kan … en als er geen verandering mogelijk is, neem dan voor jezelf een constructieve beslissing.

Ik ben gezegend met een veilige opvoeding en heb ouders die voldoende emotioneel stabiel en bewust waren wat maakt dat ik ‘mogelijks’ niet snel in een burn-out zal vallen. Dit omdat mijn Amygdala brein niet snel geactiveerd wordt en ik dus niet lang genoeg in overlevingsmodus kruip zodat ik over de grenzen van mijn lichaam ga, maar ik ken genoeg mensen rondom me die dat geluk niet hebben en die vaker voor uitdagingen staan dan ikzelf. Ik bewonder élke dag zij die hard werken om bewust te worden van hun vastgeroeste patronen en deze mondjesmaat bij te schaven en ik voel nòg meer bewondering naar hen die daar dan ook nog eens moedig kwetsbaar over durven zijn. Wat is het krachtig als een leidinggevende durft delen dat hij/zij opgegroeid is in een nest waar je werd verteld dat gevoelens tonen een zwakte was, waardoor hij/zij inziet dat sommige teamleden zich niet altijd gevoelsmatig durven openen omdat hij/zij op dàt vlak zélf een masker opzet waardoor hij/zij minder toegankelijk wordt, maar dat hij/zij zich daar bewust van is. Wat is het wonderlijk als een werknemer aangeeft dat hij/zij de grenzen moeilijk kan aangeven omdat hij/zij zich aangeleerd heeft dat je je vooral moet gedragen naar de verwachtingen van anderen om graag gezien te worden en dat hij/zij dus best hulp kan krijgen om mee over de grenzen te waken.

Laten we allen onze verantwoordelijkheid nemen over onze eigen emoties, over onze eigen bijdragen in situaties en minder met de vinger wijzen naar zij die ons uitdagen, naar zij die ons eigenlijk iets komen leren, naar zij die mogelijks zelf niet zo zeker zijn van zichzelf en dat op een vreemde manier tonen.

Gesproken door een nederige gepassioneerde opener.

PS: als je de titel erg gewaagd vindt, ik heb (jammergenoeg) ervaring langs beide kanten dus ik ... durf-het-te-denken-weten ;)!

Merel

Burn-out vs vreemdgaan!

Frustraties op het werk? Gebruik ze als drijfveer!

Frustratie als raadgever om te veranderen wat ik zo graag veranderd zie! Ik heb al gemerkt dat ik de behoefte voel om in mijn pen te kruipen als een bepaalde frustratie al enkele dagen woedt in mij. Via een inspirerend netwerkevent deze week (netwerkers.be een aanrader voor ‘voelende’ ondernemers!) werd er mij gespiegeld dat ik mogelijks een ‘manifestor generator’ ben. Nieuwsgierig zoals ik ben (alles wat me meer over mezelf kan vertellen zonder echt te gaan labellen, boeit me!) ga ik ten rade bij Dr. Google. Één van de eerste dingen wat ik daar lees, is dat ‘frustratie’ mijn motor aan beweging is. Leve dus mijn grommel-gehalte! In het kader van ‘durf te openen’ deel ik ze met jou!

Lees meer

Scheiden doet pijn ... lijden is een optie.

We maken als ouder soms keuzes die een enorme impact hebben op het welzijn van onze kinderen, scheiden is daar één van. Wat doe je dan met je schuldgevoel? Soms uiteraard gewoon eens laten zijn, want in het schuldbesef zit een vorm van nederigheid en in nederigheid zit een pak aanvaarding ... MAAR dat schuldgevoel mag de regie niet overnemen. Een kunst is de dialoog ten allertijde openhouden mét je kinderen. Wat gebroken is, blijft zichtbaar maar kàn je wel lijmen onderweg.

Als de pijn even bovenkomt ...

Moeder Kwetsbaarheid!

Enkele dagen voor mijn moeder haar naar voren geschoven scan op ‘den berg der zuchten’ (zo noemen we al vele jaren Gasthuisberg) moest gaan halen, bracht ik nog eens na lange tijd een bezoekje aan mijn vaste coach/opener. Een goeie coach laat (naar mijn mening) geregeld eens naar en in zichzelf kijken om eigen belemmeringen of patronen naar de oppervlakte te brengen. Durf te openen in de praktijk voor mezelf. Ironisch gezien is deze coach gevestigd net naast die ‘berg der zuchten’, dus het was op zijn minst symbolisch en op zich een uitgelezen kans voor een goeie mentale voorbereiding die ook rekening hield met de mogelijkheid van ‘slecht’ nieuws.

Lees meer

Toets de verhalen in je hoofd af als team voor een betere samenwerking!

Brené Brown, die al veel over kwetsbaarheid heeft geschreven, leert ons dat ons brein vaak aan de haal gaat met de realiteit. We interpreteren gedrag van anderen vanuit onze eigen leefwereld en gaan te snel geloven dat onze interpretatie dan waarheid is. Pas als we dit aftoetsten aan de realiteit, kunnen we onze gedachten in het juiste perspectief plaatsen. Wat ik met serieuzeneuzen vooral wil stimuleren is dat mensen vaker durven openen daar waar het spannend voelt, omdat het resultaat keer op keer … méér verbinding, méér begrip en méér inzicht oplevert.

Lees meer

Waarom is communicatie zo belangrijk op het werk? De Introvert vs de extravert.

Zij die spreken, krijgen vaak de wind van voor ... zij die te weinig spreken, zijn niet altijd de engeltjes ;)! Ik zie het als mijn verantwoordelijkheid om diegene die toen aan de andere kant stonden van mijzelf te erkennen in hun frustratie, in hun eenzaamheid en hen dus wat wind mee te geven. Zij die te weinig naar buiten komen, wil ik aanmoedigen om wat moed te verzamelen om de collega's aan de overkant eens te ontlasten en zichzelf ook meer op de kaart te zetten.

Lees meer

{{ popup_title }}

{{ popup_close_text }}

x